Order Smoka: średniowieczny zakon, do którego należał ojciec Draculi oraz Władysław II Jagiełło

Średniowieczna Europa posiadała kilkadziesiąt zakonów rycerskich i setki bractw. W ich skład wchodzili duchowni oraz bracia-rycerze, którzy nie przyjmując święceń godzili się żyć jak zakonnicy. Składali śluby czystości i ubóstwa, a ich głównym zadaniem była walka w obronie wiary i ideałów danej reguły zakonnej. Pierwsze zakony rycerskie powstały na fali krucjat i pielgrzymek do Ziemi Świętej w XI i XII wieku.

Pierwotne zakony zabezpieczały święte relikwie, chroniły pielgrzymów lub samego papieża. Jednak w XV wieku skupiły się na królewskości. To tutaj wkracza Order Smoka.

Societas Draconistarum, czyli Order Smoka, ustanowił jako zakon w 1408 roku król Węgier Zygmunt Luksemburski. Jego członkowie nosili znak smoczy (łac. signum draconis) i mieli służyć jako jednostka ochronna dla króla, jego żony i reszty rodziny. Od członków wymagano również obrony wartości chrześcijańskich, Kościoła rzymskokatolickiego i walki z muzułmańskimi Turkami.

Ceremonialny miecz Orderu Smoka, ok 1433 rok

Societas Draconistarum wzorowano na Zakonie Świętego Jerzego, który został założony sto lat wcześniej. Do zakonu wprowadzono 21 rycerzy, w tym władcę Serbii Stefana Lazarevića, Ernesta Żelaznego, króla Polski Władysława II Jagiełłę, czy króla Alfonsa V Aragońskiego zwanego Wspaniałomyślnym. 

Herb Władysława II Jagiełły z insygniami Orderu Smoka

Sam Zygmunt Luksemburski został później mianowany Świętym Cesarzem Rzymskim, co wyraźnie podniosło status zakonu. 

Zygmunt Luksemburski

Chociaż w porządku rycerskim bóg i jego łaska stanowili kluczowe elementy, to król Zygmunt miał inne pomysły. W 1431 roku zaprosił zacne grono książąt i szlachty na spotkanie w Norymberdze, bo wierzył, że przyniesie mu to lojalność ludzi, którą czasem wydawał się cenić wyżej niż sakralność. Na uroczystym zaprzysiężeniu nowych członków pojawił się młody hospodar wołoski Wład II Diabeł, który w tym samym roku spłodził syna – legendarnego Drakulę. Wejście w poczet rycerzy Zygmunta Luksemburskiego przyniosło Władowi II przydomek „Draco”, czyli „Smok”, przekształcone przez lud wołoski w „Dracul” – „Diabeł”.

Symbol Orderu Smoka

Tata Palownika

Przyłączenie się do Orderu Smoka okazało się bardzo mądrym posunięciem Włada II, który w rzeczywistości był nieślubnym synem hospodara Mirczy Starego i jako taki nigdy nie zamierzał rządzić Wołoszczyzną ani żadnym innym regionem. Jednak dzięki Zygmuntowi Luksemburskiemu został przeznaczony na tron wołoski jako następca Dana II. Zygmunt pomógł mu także przejąć władzę nad sąsiednią Transylwanią. 

Wład II był wielce dumny ze swojego członkostwa w Orderze Smoka. Posunął się do tego, że używał emblematu skrzydlatego smoka na monetach, które wybił dla Wołoszczyzny.

Drakula – syn smoka

Wład III Palownik, który wsławił się okrucieństwem, otrzymał od ojca przydomek Drăculea („Drakula”), oznaczający po prostu Syna Smoka lub Syna Diabła. Podobno Drakula bardzo lubił podpisywać dokumenty prawne tym imieniem.

Co ciekawe, w historyczną niesławę wprowadziły Drakulę liczne pamflety opisujące gotowanie ofiar żywcem i nabijanie na pal matek i dzieci. Wład stał się celem publicznej i politycznej nagonki, więc wkrótce przypisywano mu całe zło ówczesnego świata. Z tego powodu jego relacje z Orderem Smoka w naturalny sposób osłabiły reputację zakonu, a do 1453 roku znaczenie Societas Draconistarum znacznie spadło.

Bram Stoker

W latach 90. XIX wieku irlandzki pisarz Bram Stoker szukał pomysłów na swoją następną powieść. Natknął się wtedy na opowieść o bezwzględnym Władzie III Palowniku. Bram był zafascynowany grozą tej postaci, a zwłaszcza wzmianką, że przed posiłkiem Drakula lubił zanurzać chleb we krwi swych ofiar. W ten sposób pisarz stworzył historię legendarnego wampira arystokraty. 

Oryginalne wydanie z 1897 roku do kupienia za 40 000 dolarów

źródło: [1]