Jak młoda Brytyjka stała się Białą Wdową, terrorystką, która zabiła 400 osób

Odkąd dołączyła do organizacji terrorystycznej Asz-Szabab, Samantha Lewthwaite dokonała lub zaplanowała kilku ataków, w których zginęło 400 osób. Interpol wciąż desperacko poszukuje miejsca, w którym ukrywa się osławiona „Biała Wdowa”.

W przeciwieństwie do swoich rodziców wojownicza Samantha nie doświadczyła realnych problemów związanych z życiem w rozdartej konfliktami Irlandii Północnej w latach 70. Jej tradycyjne wychowanie jako dziecka z klasy średniej w Anglii rządzonej przez Margaret Thatcher sprawiło, że przemiana w terrorystkę była dla wielu zaskakująca.

Żaden ze szkolnych kolegów nie mógł podejrzewać, że Lewthwaite stanie się niebezpieczną i agresywną islamistką. Jednak zamachy bombowe z 7 lipca 2005 roku w londyńskiej komunikacji zmieniły jej życie na zawsze.

W ataku terrorystycznym na pociąg metra linii Piccadilly jej dziewiętnastoletni mąż Germaine Lindsay, zabił 26 osób i siebie. Lewthwaite była wówczas w siódmym miesiącu ciąży z drugim dzieckiem i publicznie potępiła jego działania.

Jednak do 2008 roku całkowicie zmieniła się jej perspektywa. Szukała nowego męża. Troskliwy, okrutny, bogaty lub biedny, nieważne jaki. Byleby był dżihadystą.

Samantha Lewthwaite 

W końcu wdowa dołączyła do somalijskiej organizacji militarnej Asz-Szabab, która jest podejrzewana o udział w ataku na centrum handlowe Westgate w Nairobi i była powiązana z atakami w Johannesburgu. Jej droga od przeciętnego milenialsa do islamskiego terrorysty rodzi wiele pytań, ale i tak najważniejszym z nich jest to, gdzie ona się ukrywa.

Dziewczynka urodzona 5 grudnia 1983 roku w Banbridge w hrabstwie Down w Irlandii Północnej została wychowana przez weterana armii brytyjskiej, który poznał swoją żonę podczas stacjonowania tamże w latach 70.

W tym czasie przez kraj przetaczała się kłopotliwa irlandzka historia, która rozpoczęła się pod koniec lat sześćdziesiątych, eskalowała przez dziesięciolecia, a zakończyła dopiero pod koniec lat dziewięćdziesiątych. Partyzanci Irlandzkiej Armii Republikańskiej, pragnący zakończyć brytyjskie panowanie, podkładali bomby i brali udział w ulicznych strzelaninach z policją.

Rodzice wychowywali ją przez kilka lat w tej zawierusze, a potem przenieśli się do Aylesbury w Anglii. Przyjaciele z dzieciństwa niechętnie rozmawiają o Lewthwaite, ale jej powolne przejście na stronę wojującego terroryzmu ma swoje psychologiczne źródło. Jedenastoletnia Samantha, porzucona i zagubiona po separacji rodziców w 1994 roku, przenosi się do muzułmańskiej rodziny swej przyjaciółki i wsiąka w religię, czy też raczej religia wsiąka w nią.

Samantha z Lindsayem i ich dzieckiem

„To nie było zwykłe pranie mózgu” - mówi filmowiec Adam Wishart, który nakręcił dokument o anglo-somalijskim terroryzmie.

„Poznała przyjaciółkę, polubiła jej rodzinę i przeszła na ortodoksyjny islam sunnicki. Społeczność muzułmańska w Aylesbury nie przyznałaby, że fanatyzm przyszedł z ich miasta, ale radykalni kaznodzieje z Londynu wiedzieli, że co tydzień przybywają do nich młodzi ludzie właśnie z Aylesbury”.

Znajomi Samanthy mówią, że „szukała pocieszenia u muzułmańskich sąsiadów, którzy ​​mieli silniejszą więź rodzinną niż jej własna”. Po przejściu na islam w wieku 17 lat rozpoczęła kształcenie polityczne i religijne w School of Oriental and African Studies na Uniwersytecie w Londynie. Wtedy właśnie poznała Germaine’a Lindsaya, entuzjastycznego Brytyjczyka urodzonego na Jamajce, który podzielał pasję i poglądy Lewthwaite.

„Ktoś prawdopodobnie przedstawił ją Lindsay’owi… nakręcali się wzajemnie w tym dość radykalnym otoczeniu aż w końcu on wysadził pociąg” – powiedział Wishart. „Taki kurs da się wytłumaczyć w dość banalny sposób. Spotykasz kogoś, na kogo masz zgubny wpływ, a potem idziesz dalej i dalej”.

„Ale z drugiej strony, jest to niepojęte - gdy decydujesz się wysadzić metro i zabić niewinnych ludzi dojeżdżających do pracy”.

Radny Raj Khan wspomina, że to była taka słodka dziewczyna...

Para spotkała się po raz pierwszy podczas marszu „Stop the War” (Powstrzymać wojnę) w londyńskim Hyde Parku. Połączeni ideałami coraz bardziej wierzyli, że należy podjąć drastyczne kroki, by dokonać odczuwalnych zmian. Pobrali się w 2002 roku. W ciągu trzech lat Lindsay zaplanował i zrealizował swój krwawy spisek.

Zamachy w Londynie 7 lipca 2005 r. były skoordynowanymi samobójczymi atakami na system tranzytowy miasta. W eksplozjach trzech pociągów zginęło 39 osób, a bomba z piętrowego autobusu zabiła 13 kolejnych. Ponad 700 osób zostało rannych.

Wysadzony autobus na Woburn Place 8 lipca 2005 r.

Atak Lindseya nastąpił o godz. 8:50 w pociągu jadącym między King"s Cross, a Russell Square. Sześć dni później Samantha Lewthwaite wydała oświadczenie:

„Całkowicie potępiam te okrucieństwa. Jestem żoną Germaine’a Lindsay’a. Nigdy nie podejrzewałabym, że może być zamieszany w tak przerażające działania. Był kochającym mężem i ojcem. Staram się pogodzić z ostatnimi wydarzeniami. Cały mój świat się rozpadł. Myślę o rodzinach ofiar tego niezrozumiałego aktu destrukcji”.

Kiedy przebywała w areszcie, jej dom został zbombardowany. Dochodzenie w sprawie tego ataku ujawniło, że była powiązana z Mohammadem Sidique Khanem - przywódcą londyńskich zamachów. Nie wiadomo, w jaki sposób była zaangażowana w spisek.

W ataku na centrum handlowe Westgate zginęło 68 osób, a 200 zostało rannych

Sprzedała swoją historię dziennikowi The Sun za 30 000 funtów. Opisała siebie jako ofiarę twierdząc, że ​​Lindsay został „oszukany i wmanewrowany w ataki przez ekstremistów”. Potem jej sytuacja zeszła na drugi plan, przynajmniej na chwilę.

Następnie poślubiła drugiego męża, o którym wiadomo tylko tyle, że jest Kenijczykiem. Zrobił jej trzecie i czwarte dziecko w 2009 i 2011 roku. Uważa się, że zginął podczas wykonywania zamachu terrorystycznego.

„Allah pobłogosławił mnie najlepszym mężem” - napisała o trzecim, niezidentyfikowanym małżonku w notatkach przejętych przez władze Kenii w 2011 roku. „Poprosiłam o mężczyznę, który odda wszystko za Allaha i będzie żył terroryzując niewiernych, tak jak oni nas terroryzują”.

Nie jest jasne, kiedy dokładnie zniknęła z oczu brytyjskiego dziennikarza BBC Petera Taylora, który kręcił dokument o Asz-Szabab. Jej niekończące się poszukiwania sprawiły, że stała się niemal „postacią mitologiczną”. 

Lokalna policja wytropiła ją po urodzeniu czwartego dziecka w Johannesburgu w RPA. Cudem udało jej się uciec do Mombasy. W czasie ucieczki zostawiła laptopa zawierającego miłosny wiersz dla Osamy bin Ladena, w którym wyznaje: „moja miłość do Ciebie jest jak żadna inna”.

Współspiskowiec Samanthy Jermaine Grant został wkrótce schwytany w Kenii. Znaleziono w jego mieszkaniu podrobione dokumenty i materiały wybuchowe. Twierdził, że Lewthwaite jest szefową ich komórki terrorystycznej.

Jermaine Grant po tym, jak uznano go winnym posiadania materiałów wybuchowych, 24 kwietnia 2019 r.

Tymczasem odkryto, że Samantha używała różnych tożsamości, w tym Natalie Webb, a także pomagała Asz-Szabab w akcjach odwetowych w Kenii. Znaleziono dowody, że była zaangażowana w planowanie ataków na hotele w Mombasie podczas Świąt Bożego Narodzenia 2011 roku.

Rok później powiązano ją z atakiem granatami ręcznymi na bar Jericho w Mombasie, w którym zostało rannych 25 osób, a 3 poniosły śmierć. W 2013 roku była zaangażowana w masakrę w centrum handlowym Westgate w Nairobi. Zginęło wtedy 71 przypadkowych klientów, a 200 zostało rannych.

W 2014 roku pojawiły się pogłoski, że zabił ją na terytorium Ukrainy rosyjski snajper, jednak to podejrzenie nigdy nie zostało zweryfikowane.

Lewthwaite była też powiązana z atakiem uniwersyteckim w Kenii, w którym zginęło 148 osób w kwietniu 2015 r. Lokalne władze wydały nakaz jej aresztowania, zarówno ze względu na jej ogólne powiązania z organizacją Asz-Szabab, jak i za posiadanie materiałów wybuchowych.

Pozostaje wciąż nieuchwytna, mimo dużej motywacji Interpolu. Brytyjskie tabloidy twierdzą, że aktywnie szkoli kobiecą armię zamachowców-samobójców.

CNN na temat powiązań terrorystycznych Samanthy Lewthwaite

Dr Nelly Lahoud z Combatting Terrorism Center w amerykańskiej akademii wojskowej nie jest pewna, czy Biała Wdowa jest aż tak ważną i aktywną bojowo postacią w islamskim terroryzmie. „Ekstremistyczni ideolodzy wyraźnie podkreślają, że kobiety nie powinny walczyć w imię Allaha. Wierzą raczej, że odgrywają one kluczową rolę w niemilitarnym promowaniu dżihadu”.

Ta wykreowana przez media rola, według Lahoud, staje się tak popularna, że służy promowaniu radykalnej misji Asz-Szabab. Podobnie uważa Wishart, który był w Nairobi dzień po ataku na centrum Westgate.

Ulotka Interpolu dotycząca Lewthwaite, Londyn, 2013 r.

„Dla mnie jest oczywiste, że ona nigdy nie była mózgiem ataku w Westgate. Prawdopodobnie nie miała z nim nic wspólnego. Ktoś powiedział, że jest w środku, jacyś ludzie widzieli kobietę z pistoletem, co później okazało się bzdurą. Nie znaleziono nikogo takiego. Napastników prawdopodobnie było tylko czterech”.

Ostatecznie lokalizacja Białej Wdowy, która wciąż co jakiś czas trafia na pierwsze strony gazet, pozostaje tajemnicą. Prawdopodobnie nadal mieszka i działa w Kenii lub Somalii.

Źródło: [1]