Pięć dziwnych śmierci nazistów

Na wojnie, jak na wojnie - ludzie giną. Śmierć na polu bitwy zazwyczaj otacza aura bohaterstwa, ale w czasie II wojny światowej kilku nazistowskich dowódców zmarło w nietypowych okolicznościach. Dotyczy to szczególnie Frontu Wschodniego. Wybraliśmy pięć dziwnych przykładów dowódców Państw Osi, którzy mieli śmiertelnego pecha. Może i słusznie.

Walter von Reichenau był jednym z najbardziej konsekwentnych nazistów wśród niemieckich generałów. Bezwarunkowo popierał Adolfa Hitlera i był jednym z najbardziej lojalnych fanatyków w Wehrmachcie. Kiedy III Rzesza zastąpiła Republikę Weimarską armia niemiecka złożyła przysięgę Führerowi. Napisał ją von Richenau.

Na polu wojskowym okazał się dość rozsądnym dowódcą, otrzymał stopień marszałka polowego po wynikach kampanii francuskiej 1940. Wkrótce miał się wykazać na Froncie Wschodnim. 10 października 1941 jako dowódca 6. Armii wydał „O zachowaniu się wojsk na wschodzie”. Twierdził w nim, iż żołnierz niemiecki powinien wyeliminować w sobie uczucie litości.

Od 1 grudnia 1941 von Reichenau dowodził Grupą Armii „Süd”. Swoją bezwzględność wobec Żydów okazał podczas masakry dokonanej we wrześniu 1941 w Kijowie. Był pomysłodawcą wcielania w szeregi niemieckiej armii Białorusinów i Ukraińców. Wydawało się, że jego kariera będzie się rozwijać bez przeszkód, ale coś jednak poszło nie tak.

Von Reichenau dbał o swoje zdrowie ćwicząc codzienne, ale 15 stycznia 1942 roku, po porannym biegu przez rosyjski mróz, dostał udaru. Pilnie wezwani lekarze nalegali na natychmiastową operację, którą można było przeprowadzić w Lipsku. Von Reichenau został przetransportowany do samolotu.

17 stycznia podczas międzylądowania w celu uzupełnienia paliwa samolot z chorym feldmarszałkiem rozbił się we Lwowie. Szkopuł w tym, że do dziś nie wiadomo, czy Von Reichenau zmarł w trakcie lotu, czy w wyniku katastrofy. 

Schobert był niemieckim generałem podczas II wojny światowej, który brał udział w operacji Barbarossa. 12 września 1941 roku jako dowódca 11. armii niemieckiej udał się na linię frontu samolotem typu Fieseler-Storch. Wszechstronny niemiecki „Bocian” słynął z możliwości lądowania na prawie każdym, stosunkowo płaskim terenie, dlatego też niemieckie kolumny poruszające się po drodze Kachowka - Antonowka nie były zaskoczone, że generał próbuje usiąść na polu.

Gdy Fieseler-Storch dotknął ziemi nastąpiła olbrzymia eksplozja, w której zginął dowódca i kapitan Luftwaffe. Okazało się, że pilot wybrał na lądowanie sowieckie pole minowe. Kozacko.

13 grudnia 1941 roku 134. Dywizja Piechoty Conrada von Cochenhausena została otoczona przez wojska radzieckie w mieście Jelec. Posiadacz Żelaznego Krzyża i wielu wysokich odznaczeń wojskowych przyznanych za odwagę przeszedł załamanie nerwowe. Uznał sytuację swojej dywizji za beznadziejną i dlatego popełnił samobójstwo w samochodzie sztabowym strzelając sobie z pistoletu w głowę. Prawdopodobnie nie chciał też zostać pierwszym niemieckim generałem schwytanym przez Sowietów. 

Generał 46. Dywizji Piechoty miał dobre serce dla swych żołnierzy, dlatego musiał zginąć. 26 grudnia 1941 roku wojska radzieckie wylądowały na Półwyspie Kerczeńskim, a 30 grudnia pod Teodozją. Ich operacja miała prowadzić do Sewastopola, by odciążyć garnizon otoczony przez 11. armię niemiecką. 46. ​​Dywizja von Sponecka była jedyną, która mogła zablokować radziecki plan, ale pomyślne przeprowadzenie operacji wymagało poświęcenia wszystkich żołnierzy.

Sponeck poprosił o pozwolenie na wycofanie swej dywizji, aby uniknąć schwytania i pewnej śmierci, ale trzykrotnie mu odmówiono. Mając pół godziny na podjęcie decyzji wydał rozkaz wycofania 10 tysięcy żołnierzy. Podczas odwrotu, w lodowatej zamieci i temperaturze minus 30 stopni żołnierze maszerowali bite 2 dni, z małą przerwą na kawę.

Za samowolne działanie Hans Graf von Sponeck został postawiony przed Trybunałem Wojskowym bez możliwości obrony. Skazano go na śmierć, ale Hitler zastąpił egzekucję sześcioletnim więzieniem. Po zamachu na Hitlera Sponecka podejrzewano o kontakty ze spiskowcami. Generała zastrzelono 23 lipca 1944 r.

Od 9 czerwca 1941 roku Ioanițiu był szefem rumuńskiego sztabu generalnego. Ten utalentowany dowódca był wysoko ceniony za umiejętności strategiczne oraz poświęcenie, ale chyba nie tylko z tego powodu zostanie zapamiętany. 17 września 1941 r nadzorował rumuńską ofensywę podczas oblężenia Odessy. Tuż po lądowaniu na ukraińskim lotnisku w Baden zamyślony generał zginął w dziwnym wypadku. Mianowicie dostał się pod śmigło własnego samolotu. Uważa się, że to jedna z najbardziej absurdalnych śmierci przedstawiciela najwyższego sztabu dowodzenia w czasie II wojny światowej. 

źródło: [1]