Najpotężniejsze umocnienie obronne w historii - Linia Maginota

Kiedyś pasy umocnień obronnych uważano za niezawodną ochronę przed wrogiem. Dlatego też Finlandia została odgrodzona od Rosji Linią Mannerheima, a Rosja od Polski tzw. Linią Stalina (jej pozostałości wciąż można znaleźć na Białorusi). Natomiast Francja na granicy z Niemcami i Luksemburgiem wzniosła długą na 450 kilometrów Linię Maginota.

Przez XX wiek przetoczyły się jedne z najbardziej krwawych wojen. Jednocześnie jest to wiek o najdłuższym okresie pokoju w Europie. Wydaje się, że ostatnie wojny jednak czegoś nas nauczyły.

Średniowieczna koncepcja twierdzy to budowla usytuowana na wzniesieniu, otoczona murami i fosą, z wieżami strażniczymi i otworami strzelniczymi. Ulepszenie broni ofensywnej zmusiło strategów do ponownego rozważenia koncepcji twierdz obronnych.

To dlatego w XX wieku twierdze schodziły głęboko pod ziemię i współtworzyły linię obrony wzdłuż granic. Na tej koncepcji opierały się wzniesione prawie jednocześnie Linie Maginota i Mannerheima. 

Andre Maginot (1877–1932)

Maginot był Ministrem Wojny, uczestnikiem I wojny światowej i inicjatorem stworzenia francuskich fortyfikacji na granicy z Niemcami. Linia Maginota razem z później wybudowanymi fortyfikacjami na granicy z Belgią i Włochami ma długość 750 kilometrów. Fortyfikacje obejmują 39 długoterminowych budowli obronnych, 75 bunkrów, 500 kazamatów, a także liczne blindaże i punkty obserwacyjne. Wzdłuż nich znajdowały się pola minowe, zasieki z drutu kolczastego i zapory przeciwpancerne. Linia została zbudowana w latach 1929–1934 kosztem 1 miliarda ówczesnych dolarów.

Schemat Linii Maginota od Atlantyku do Morza Śródziemnego.

Fort Schoenenbourg, około 50 km od Strasburga. Część naziemna to wejście do podziemnego bunkra.

Kopuła pancerna.

Obrotowa, wysuwana wieża pancerna.

Pociski, którymi Niemcy strzelali w fort. Pośrodku jednotonowy pocisk z najcięższego moździerza I wojny światowej, Grubej Berty.

Mimo intensywnego ostrzału fort odpowiadał ogniem i nie uległ zniszczeniu. 600 żołnierzy wystrzeliło z niego 17 tysięcy pocisków. Fort poddano sześć dni po okupacji Francji według rozkazu naczelnego wodza. Żołnierze trafili do obozów jenieckich, a część konstrukcji podziemnych została zalana. Dzięki wysiłkom pasjonatów konstrukcję doprowadzono do stanu przedwojennego i udostępniono do zwiedzania.

Przy wejściu do muzeum umieszczono tablicę upamiętniającą poległych żołnierzy 215 Dywizji Piechoty. 

Podziemna część znajduje się na głębokości 30 metrów (pociski Grubej Berty tworzyły leje do 20 metrów). W tunelach długich na około 3 kilometry, przy wyłączonym ogrzewaniu, panuje stała temperatura 13 stopni. Można tu zjechać windą lub zejść schodami.

Podziemne rozwidlenie.

Niekończący się tunel.

Twierdza posiadała własne zasilanie. Generatory wytwarzały zarówno prąd stały, jak i przemienny.

Jeden z generatorów elektrycznych.

System wentylacji umożliwiał oczyszczanie powietrza w przypadku użycia trujących gazów. Twierdza miała także filtry do oczyszczania wody i toalety kompostujące.

System chłodzący generatory i pompy. Jego ciepło wykorzystywano do ogrzewania pomieszczeń mieszkalnych.

Narzędzia ekipy remontowej.

Koszary, w których żołnierze spali w systemie trzyzmianowym. Na 3 żołnierzy przypadało jedno łóżko z indywidualnym zestawem pościeli pranej w automatycznych pralniach.

Stanowisko kontroli bezpieczeństwa.

Kuchnia wyposażona w najnowszą technologię lat czterdziestych z zastosowaniem grzejników elektrycznych.

Po prawej stronie maszyna do obierania ziemniaków, po lewej „ekspres do kawy”.

Lazaret.

Sala operacyjna, a jednocześnie gabinet dentystyczny oraz ginekologiczny dla personelu żeńskiego.

Stanowisko dowodzenia.

Im bliżej stanowiska ogniowego, tym więcej wyposażenia. To urządzenie podawało jeden pocisk na sekundę. Celowano zgodnie ze współrzędnymi przekazanymi z bunkra naziemnego, co nie zawsze pozwalało na precyzyjne trafienie.

Magazyn na pociski artyleryjskie.

Łuski.

Twierdza posiadała tajne wyjście awaryjne. Istniała możliwość wysadzenia i odcięcia części tunelu w przypadku wtargnięcia nieprzyjaciela. Te potężne generatory diesla były w stanie zapewnić prąd małemu miastu.

źródło: fishki