Najbardziej śmiardonośny, antysemicki pierd, który zabił 10 000 ludzi

Podczas obecnej pandemii ludzie prawdopodobnie częściej puszczają bąki, aby ukryć kaszel w miejscach publicznych, niż kaszlą, aby zamaskować odgłos pierdzenia. Jednak przez tysiące lat historii, w wielu kulturach publiczne pierdzenie było tematem tabu. Zanieczyszczenie powietrza wiązało się z różnymi konsekwencjami od wyśmiania, przez utratę statusu społecznego aż do kar cielesnych.

Niewiele publicznych pierdów miało tak tragiczne konsekwencje, jak ten jeden niezapomniany przypadek z 44 roku n.e., który doprowadził do śmierci około 10 000 osób. Opisał go żydowski historyk Józef Flawiusz, żyjący w I wieku naszej ery.

Wypuścił go w czasie Paschy pewien rzymski wypierdek, niedługo po śmierci króla Heroda Agryppy I. Gdy tysiące Żydów zgromadziło się, by uczestniczyć w uroczystościach paschalnych, rzymski żołnierz stojący nad Świątynią Jerozolimską odwrócił się, obnażył pośladki i ku przerażeniu tłumu antysemicko pierdnął w twarz ludziom.

Taka zniewaga wymagała hektolitrów krwi, ale skonsternowany tłum zaczął jedynie wznosić okrzyki i rzucać kamieniami. 

Jak pisał Józef Flawiusz: „Tłumy Żydów przybyły do ​​Jerozolimy na Paschę, a uzbrojona rzymska kohorta stała nad krużgankami Świątyni (zawsze strzegli porządku podczas świąt). Wtem jeden z żołnierzy ściągnął swe szaty i kuląc się w nieprzyzwoity sposób, zwrócił swój zad w stronę Żydów i przemówił nim wiadomym dźwiękiem.

Na to tłum oburzył się i zaczął krzyczeć do prokuratora Wentydiusza Kumanusa, by ukarał żołnierza, ale nim to się stało, tłum wziął do ręki kamienie i rozgorzała walka”.

Pruknięcie wyzwoliło przemoc, nad którą nie sposób było zapanować. Flawiusz kontynuował swoją relację: „Kumanus bał się, że agresja ludu skupi się na nim, więc wezwał posiłki, co spowodowało eskalację konfliktu.

Pobici przed świątynią Żydzi zaczęli uciekać w stronę miasta, a siła z jaką pchali się, była tak wielka, że poczęli tratować siebie nawzajem. W ten sposób zginęło ich 10 tysięcy, a Święto Wiosny przerodziło się w żałobę całego narodu”.

Źródło: [1]