Czy wiecie, że istnieje nieoficjalna kontynuacja Władcy Pierścieni - Ostatni Władca Pierścienia?

Każda historia obarczona jest jakąś perspektywą, na podstawie której opowiadane są wydarzenia. Nie da się tego uniknąć, ponieważ autor zawsze musi wybrać, któremu z bohaterów będzie poświęcał największą uwagę. Władca pierścieni to seria książek i filmów, po dziś dzień ciesząca się dużą popularnością i mająca fanów na całym świecie. To historia o przygodzie, przyjaźni i walce dobra ze złem. Głównym antagonistą w tej opowieści jest Sauron i jego armia. 

A jakby tak przedstawić wydarzenia z perspektywy czarnych charakterów? - tak zapewne pomyślał sobie Kiriłł Jeśkow, który w 1999 roku wydał powieść będącą nieoficjalnym sequelem słynnej trologii. The Last Ringbearer, czyli Ostatni władca pierścienia, wybiera perspektywę żołnierzy armii Saurona jako główną oś fabularną. W książce przedstawione zostaje starcie dwóch światów: Mordoru, który jawi się jako pokojowy kraj w przededniu rewolucji przemysłowej oraz władców feudalnych i czarowników broniących tradycyjnego stanu rzeczy. Zachowana jest zgodność z podstawowymi faktami z trylogii Tolkiena. Natomiast wyjaśnienie przyczyny konfliktu, charaktery postaci i szczegóły dotyczące ważnych wydarzeń są zupełnie inne niż te w oryginale.

Pierścień okazuje się być jedynie luksusową ozdobą, nie mającą żadnej mocy magicznej. Został on stworzony przez Nazgûli po to, żeby zdekoncentrować Gandalfa i elfy, podczas gdy Mordor budował swoją armię. Nazgûle to nie bezwzględne potwory podążające ślepo za pierścieniem, lecz grupa alchemików, uczonych. Aragorn, jeden z ważniejszych bohaterów, zaprezentowany jest jako kukiełka sterowana przez elfy - miał on zostać zmanipulowany do przejęcia tronu Gondoru, a jego żona Arwena wykorzystuje go, aby umocnić elficką władzę nad królestwem. To właśnie Aragornowi przypisuje się też śmierć Boromira.

Fabuła rozpoczyna się po bitwie na polach Pelennoru, skąd ucieka dwóch żołonierzy Mordoru. Nie są to wcale orkowie, lecz ludzie - tłumaczy się to tym, że nazywano ich tak w celach propagandowych. Haladdin i Cerleg, główni bohaterowie, przedzierają się przez pustynię. Na swojej drodze spotykają barona Tangorna z Gondoru i ratują go przed śmiercią. Gondorczyk przeciwstawił się zbrodniom wojennym dokonywanym w Ithilien przez najemników pod dowództwem elfa.

Podczas postoju Haladdin spotyka Nazgûla Sharha-Ranę, który powierza żołnierzowi misję zniszczenia magicznego świata elfów i pozbawionego magii Śródziemia – świata ludzi. Haladdin zostaje wybrany, ponieważ jest całkowicie pozbawiony zdolności magicznych i przez to odporny na magię. 

Książka, oryginalnie napisana w języku rosyjskim, została przetłumaczona na 6 języków: czeski, polski, portugalski, estoński i angielski. Z tym ostatnim sprawa jest jednak dość skomplikowana. Książka nigdy nie doczekała się komerycjnego wydania w języku angielskim. Wiele anglojęzycznych wydawnictw rozważało przetłumaczenie powieści, jednak porzuciło pomysł ze względu na fakt, że według Tolkien Estate twór ten narusza prawa autorskie. W 2010 roku Yisroel Markov wrzucił do sieci swoje niekomercyjne tłumaczenie, które Kiriłł Jeśkow zatwierdził. Oficjalnie jednak prawa autorskie Tolkiena ważne są do 2043 roku w krajach, w których jest zapis o 70 latach ważności praw od śmierci autora. 

Źródła: [1][2]