Autopsja Karola II Habsburga wykazała, że ciało „nie zawierało ani jednej kropli krwi”, a „głowa była pełna wody”

Monarchowie potężnej rodziny Habsburgów zasiadali m.in. na tronach Czech, Węgier, Portugalii, Niemiec, Hiszpanii i oczywiście Austrii. W XVI wieku o państwach europejskich, którymi władał Karol V Habsburg wraz z koloniami rozciągającymi się na obie Ameryki, mówiło się, że to „imperium, nad którym nigdy nie zachodzi słońce”. Wydawało się, że ta potęga będzie przez setki lat obecna na mapie Europy, ale stało się inaczej.

Karol II Habsburg urodził się w Eskurialu. Z jego przyjściem na świat Hiszpanie wiązali wielkie nadzieje, które jednak okazały się płonne. Niedołężny fizycznie i umysłowo król nie potrafił władać upadającym państwem. Był ostatnim Habsburgiem na tronie Hiszpanii, a po jego śmierci rozpoczęła się kilkunastoletnia Wojna o sukcesję hiszpańską.

Współczesne badania potwierdziły to, co już przewidywano w przeszłości. Zarówno jego stan psychiczny, jak i fizyczny, wynikały w dużej mierze z chowu wsobnego na granicy kazirodztwa. Praktykowała to przez stulecia austriacka i hiszpańska linia Habsburgów.

Karol II był delikatnie mówiąc bardzo nieatrakcyjny. Miał wyraźnie wydłużoną czaszkę i wargę habsburską niespotykanych rozmiarów. Posiadał tak powiększoną żuchwę i obwisłą dolną wargę, że nie był w stanie żuć potraw ani wyraźnie mówić. Schorzenie spowodowało, że miał półotwarte usta i cały czas się ślinił. Stracił zęby i wyłysiał przed 35 rokiem życia, a dwa lata przed śmiercią ogłuchł.

W czasach pełnych przesądów uważano, że to czary i złe moce wpłynęły na jego deformacje. Ludzie mówili, że był „zaklęty”, dlatego też zyskał przydomek „El Hechizado”. Próbowano go wiele razy uzdrowić. Uciekano się nawet do egzorcyzmów odprawianych przez niemieckich kapucynów. Król był świadomy swego upośledzenia. Jako młody chłopak powiedział: „Wielu ludzi mówi mi, że zostałem zaczarowany i ja w to wierzę, bo takie są to rzeczy, których doświadczam, i z których powodu cierpię”.

Kiedy odziedziczył tron ​​we wrześniu 1665 r. miał zaledwie cztery lata. Był jedynym prawowitym spadkobiercą, ale ponieważ był jeszcze dzieckiem, jego matka przyjęła rolę regenta. Ze względu na swój stan nie nauczył się dobrze czytać ani pisać i nigdy nie udało mu się zdobyć wykształcenia właściwego dla swego rodu. 

Kilka historycznych źródeł opisuje jego zachowanie jako infantylne. Król łatwo ulegał wpływom, więc inni władcy narzucali mu swoje poglądy. Małżeństwo Durantów w nagrodzonej Pulitzerem „Historii Cywilizacji” pisze, że Karol II Habsburg był „niskim, kulawym, wyłysiałym epileptykiem egzystującym cały czas na granicy śmierci”.

Współcześni hiszpańscy badacze przeanalizowali drzewo genealogiczne Karola II wstecz do 16 pokoleń. Wyniki opublikowano w 2009 r. w czasopiśmie PLOS One. Zebrano dowody na to, że co najmniej 11 małżeństw w rodzinie króla w XV i XVI wieku było zawartych między blisko spokrewnionymi ze sobą osobami. Ustalono również, że Karol II wraz ze swoim dziadkiem Filipem III Habsburgiem mieli najwyższe współczynniki pokrewieństwa. Około połowa noworodków w ich dynastii, w badanym okresie, nie dożyła swoich pierwszych urodzin.

Pod koniec życia stan umysłowy Karola II pogorszył się. Zażądał ekshumacji pochowanych przodków w Eskurialu, by pooglądać ich ciała. Widząc szczątki żony, Marii Ludwiki, miał zapłakać. Jedyną aktywność przejawiał w strzelaniu i zajmowaniu się ogrodami. Zmarł 1 listopada 1700 roku na kilka dni przed 39 urodzinami. Jak się okazuje, nie tylko jego zewnętrza budowa była anomalią.

W książce „Choroby królów Hiszpanii” opublikowanej w 2005 roku, autor i zarazem lekarz Pedro Gargantilla dotarł do opisu medyka, który przeprowadził sekcję zwłok króla. Zauważył on, że ciało Karola II „nie zawierało ani jednej kropli krwi; jego serce było wielkości pieprzu; płuca były skorodowane; jelita miały zgorzel; król posiadał jedno, czarne jak węgiel jądro, a jego głowa była pełna wody”.

Trudno zweryfikować wyniki tej autopsji, ale wydaje się, że jeśli nawet połowa z tego była prawdą, król zmagał się codziennie z niewyobrażalnym bólem. Można powiedzieć, że zwłoki ostatniego Habsburga na hiszpańskim tronie symbolizowały upadek państwa przeżartego korupcją i nawiedzanego przez epidemie, głód oraz bunty.

źródło: [1]