LSD, wymioty i tęgoryjce: 10 naukowców, którzy eksperymentowali na sobie
LSD, wymioty i tęgoryjce: 10 naukowców, którzy eksperymentowali na sobie LSD, wymioty i tęgoryjce: 10 naukowców, którzy eksperymentowali na sobie

Czy w ramach pracy wstrzyknęlibyście sobie pod skórę 50 tęgoryjców? Albo spędzilibyście parę godzin w saunie wymiocinowej? Miejmy nadzieję, że my, nienaukowcy nigdy nie będziemy musieli odpowiadać na takie pytania. Ale dla 10 odważnych dusz z poniższej listy eksperymentowanie na sobie było codzienną pracą.

1. Jonas Salk

Podczas swoich badań na University of Pittsburgh Medical School wirusolog dr Jonas Salk odkrył potencjalną szczepionkę na polio. Kiedy potrzebowano zdrowych ludzi, Salk zgłosił się na ochotnika wraz z całą rodziną, by wypróbować szczepionkę. Ryzyko się opłaciło. Wszyscy mieli pozytywny wynik na obecność przeciwciał. Naukowiec odmówił jej opatentowania i nigdy nie otrzymał rekompensaty finansowej za swoje odkrycie. 

Kiedy Edward R. Murrow zapytał Salka, kto jest właścicielem patentu na szczepionkę, ten odpowiedział jednym ze swoich najbardziej znanych cytatów: „Powiedziałbym, że ludzie. Nie potrzebny jest żaden patent. Czy można opatentować słońce?”

2. David Pritchard

W 2004 roku, po latach badań w Papui-Nowej Gwinei, immunolog David Pritchard chciał potwierdzić swoje odkrycia. Podejrzewał, że niektóre pasożyty mogą wzmacniać obronę układu odpornościowego przed alergiami i prawdopodobnie poważniejszymi chorobami autoimmunologicznymi. 

Przez lata jego zespół badał występowanie alergii i astmy w krajach rozwijających się, gdzie robaki pasożytnicze są często spotykane i w krajach rozwiniętych, gdzie ich występowanie jest bardzo rzadkie. Udało się im potwierdzić wyniki innych badań, które wykazały, że alergie są rzadszym zjawiskiem w obszarach występowania robaków pasożytniczych żerujących w układzie trawiennym człowieka.

By tego dokonać Pritchard poddał się dość przykrej próbie – wstrzyknął sobie pod skórę 50 larw tęgoryjców. Potem wywnioskował, że wystarczyło ich zastosować jedynie 10. W efekcie udowodnił, że ​​tęgoryjce, w niewielkich ilościach, potrafią regulować odpowiedź immunologiczną u swoich żywicieli.

3. John Paul Stapp

Samodzielne eksperymenty oficera sił powietrznych, biofizyka i chirurga Johna Paula Stappa przyniosły mu przydomek „najszybszego człowieka na Ziemi”. W swoich testach Stapp wielokrotnie sprawdzał zarówno ludzką wytrzymałość, jak i skuteczność pasów bezpieczeństwa. W ramach eksperymentów wchodził do rakietowych sań, nazywanych „Gee Whiz”, które rozpędzały się prawie do prędkości dźwięku. Następnie gwałtownie hamował, aby określić zdolność ludzkiego ciała do wytrzymania w takich warunkach. Poświęcił wiele złamanych kości i odklejoną siatkówkę, by ustalić, że ludzkie ciało może doznać przeciążenia 46,2 g.

Dzięki jego testom udowodniono, że najbezpieczniejsze ustawienie foteli w samolotach jest tyłem do kierunku lotu. Linie lotnicze i producenci zostali o tym poinformowani, ale z powodów wizerunkowych nie zdecydowano się wprowadzić takiego rozwiązania.

4. August Bier

Na przełomie XIX i XX wieku niemiecki chirurg August Bier odkrył znieczulenie podpajęczynówkowe. Jego pionierska metoda polegała na wstrzyknięciu kokainy do płynu mózgowo-rdzeniowego. Aby sprawdzić skuteczność znieczulenia, jego asystent wstrzyknął mu kokainę, ale coś poszło nie tak i podczas eksperymentu zaczął mu wyciekać płyn mózgowo-rdzeniowy razem z narkotykiem. Role się odwróciły i w kolejnym już udanym eksperymencie Bier podał znieczulenie swemu asystentowi. Gdy tamten był już całkiem odrętwiały, Bier zaczął go uderzać żelaznym młotkiem w kolana i wbił mu igłę w kość udową. Potem go podpalał, wyrywał włosy łonowe i sadystycznie ugniatał genitalia.

Asystent nic nie czuł – trwało to cztery dni… Ten wielki sukces obaj świętowali upijając się do nieprzytomności.

5. Werner Forssmann

W 1929 roku w piwnicy szpitala w Eberswalde w Niemczech rezydent chirurgii Werner Forssmann wprowadził cewnik do prawego przedsionka swego serca zaczynając od żyły łokciowej. 

Zignorował swojego szefa wydziału i przekonał pielęgniarkę Gerdę Ditzen, aby mu pomogła. Zgodziła się pod warunkiem, że zabieg wykona na niej, a nie na sobie. Jednak Forssmann oszukał ją i udając, że znieczuli miejscowo i przetnie jej ramię, zrobił to na sobie. Następnie wykonali prześwietlenie rentgenowskie klatki piersiowej, aby stwierdzić, czy cewnik rzeczywiście dotarł do prawego przedsionka. 

Zamiast pochwały, Forssmann spotkał się z potępieniem. Porzucił kardiologię na rzecz urologii, a w 1956 został nagrodzony Nagrodą Nobla za rewolucyjne odkrycia medyczne.

6. Nathaniel Kleitman

W 1938 roku fizjolog i badacz snu Nathaniel Kleitman wraz z asystentem ukryli się na 32 dni w Jaskini Mamuciej w Kentucky. Przy stałej temperaturze i braku naturalnego światła warunki w jaskini wydawały się idealne. Próbowali dostosować swe cykle snu i czuwania do 28 godzinnego dnia. Asystentowi Kleitmana się to udało i to on odkrył, że każdej nocy ich gałki oczne szybko się poruszały (faza REM).

Wyniki eksperymentu pomogły posunąć naprzód badania nad rytmem okołodobowym i ultradobowym, a Kleitman wniósł fundamentalny wkład w psychologię i fizjologię snu.

7. Sir Humphry Davy

Dziewiętnastowieczny chemik i fizyk Humphry Davy zajmował się gazami w Pneumatic Institution w Bristolu. Poprzez serię samodzielnych eksperymentów z tlenkami azotu, Davy jako pierwszy opisał efekty zastosowania gazu rozweselającego. Chociaż jego początkowe próby miały na celu wywołanie przyjemnych efektów opium i alkoholu, Davy ostatecznie zalecał użycie podtlenku azotu jako środka znieczulającego. 

Jego zalecenie zostało uwzględnione dopiero w wiele lat po jego śmierci, ale stało się także hitem na modnych przyjęciach.

8. Kevin Warwick

Pod koniec lat 90. Kevin Warwick zlecił swojemu zespołowi wszczepić sobie chirurgicznie mikronadajnik z chipem krzemowym w eksperymencie znanym jako Project Cyborg. Dzięki temu implantowi system nerwowy Warwicka był monitorowany przez system komputerowy. Według jego strony internetowej, interfejs neuronowy pozwolił mu „obsługiwać drzwi, światła, grzejniki i inne komputery bez kiwnięcia palcem”. 

Za pomocą tego implantu układ nerwowy Warwicka został połączony z Internetem na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku. Stamtąd był w stanie kontrolować ramię robota na University of Reading i uzyskiwać informacje zwrotne z czujników w opuszkach palców. Podobno doświadczył też jakiejś formy bodźców pozazmysłowych. 

9. Albert Hoffman

Szwajcarski chemik Albert Hoffman badał sporysz dla firmy farmaceutycznej, kiedy odkrył kwas lizergowy (LSD). Jego wstępne wyniki były niejednoznaczne, ale Hoffman zdecydował się ponownie przetestować zsyntetyzowaną wersję kwasu. W kwietniu 1943 r. połknął w swoim laboratorium 250 mikrogramów substancji, którą nazwał LSD-25. Legenda głosi, że podczas jazdy rowerem do domu jego oczy otworzyły się na nowy, wspaniały, halucynogenny świat. 

Do dziś entuzjaści LSD obchodzą 19 kwietnia jako „Dzień Roweru”. Hoffman kontynuował eksperymenty z LSD aż do śmierci w wieku 102 lat.

10. Stubbins Ffirth

Ten dziwnie nazywający się lekarz odnalazł własną, niepowtarzalną drogę do historycznej sławy. Po analizie niszczycielskiej epidemii żółtej gorączki w 1793 r. Ffirth postawił hipotezę, że wirusowa choroba krwotoczna nie jest zaraźliwa. Aby udowodnić swoją tezę, przetestował charakterystyczne dla choroby czarne wymioty na sobie. Wlewał sobie wymiociny w otwarte rany lub na gałki oczne, pił je ze szklanki i korzystał z wymiocinowej sauny… Ponieważ nic nie wywołało choroby w swojej książce z 1804 roku stwierdził, że żółta febra nie przenosi się między ludźmi. 

Jak wiemy jest ona zaraźliwa, a właściwą przyczynę zakażenia jest osocze krwi przenoszone przez moskity, co odkrył dopiero w 1901 r. Walter Reed.

źródło: [1]

0.13909292221069